Cześć, mam na imię Elmirka. Jestem pod opieką Fundacji już po raz drugi.

Cześć, mam na imię Kostek i mam 3,5 roku.

Wiesz, dopiero uczę się chodzić samodzielnie, ale codziennie ćwiczę z moim rehabilitantem, żeby być coraz lepszy! Najbardziej motywują mnie moje ulubione zabawki – muzyczne klocki. Dla nich jestem gotowy zrobić nawet najtrudniejsze ćwiczenia. Uwielbiam, jak grają i błyszczą – to moja ulubiona nagroda.

A wiesz, co jeszcze kocham? Przytulać się! Jestem bardzo dotykowy, więc kiedy coś mi się nie podoba albo nie mam ochoty na ćwiczenia, po prostu przytulam mojego rehabilitanta. I to zawsze działa!

Każdego dnia staję się silniejszy, a moje małe kroki prowadzą mnie do wielkich marzeń.

Cześć! Mam na imię Alisa i mam 8 lat. Moje życie jest trochę inne – nie mogę biegać, poruszać się samodzielnie ani mówić, ale zawsze się uśmiecham i wierzę w swoje marzenia.

Urodziłam się w Kijowie, w nocy z 30 na 31 lipca 2016 roku. Poród był trudny, i choć mama bardzo na mnie czekała, coś poszło nie tak. Przez to potrzebuję wsparcia w codziennym życiu i dużo ćwiczeń, żeby być coraz silniejszą.

Od najmłodszych lat moi rodzice robili wszystko, by mi pomóc. Jeździliśmy do różnych lekarzy, na rehabilitacje, próbowaliśmy nowych metod. Przynosiło to efekty, ale gdy zaczęła się wojna, musieliśmy opuścić dom i wyjechać do Polski.

Tutaj kontynuuję swoją rehabilitację. Mam wspaniałych terapeutów, którzy pomagają mi się rozwijać. W Polsce przeszłam trudną operację kręgosłupa, bo miałam skoliozę. Przede mną jeszcze jedna operacja, ale jestem dzielna i wiem, że dam radę.

Bardzo kocham muzykę. Tańczę w wózku – ruszam rączkami i głową, a muzyka dodaje mi radości. Uwielbiam też morze. Fale, słońce i ciepły piasek to coś, na co co roku czekam z niecierpliwością.

Z radością chodzę do specjalnej szkoły, gdzie uczę się i bawię. Najbardziej lubię patrzeć, jak dzieci biegają na placu zabaw. Marzę, że kiedyś do nich dołączę. Wierzę, że to się stanie, bo nigdy się nie poddaję.

Dziękuję, że przeczytaliście moją historię. Pamiętajcie: marzenia mogą się spełniać, jeśli mocno w nie wierzyć! 😊

Cześć, jestem Ania. Mam teraz kilka lat więcej, ale kiedy miałam 1,5 roku, coś się zmieniło. Moi rodzice zauważyli, że przestałam reagować na swoje imię. Nie wiedzieli, dlaczego tak się dzieje, i bardzo się martwili.

Tata zabrał mnie do lekarza. Spotkaliśmy się z psychiatrą i neurologiem. To były dla mnie trudne chwile, ale rodzice zawsze byli obok mnie. Zrobiliśmy różne badania, takie jak EEG i inne testy. W końcu dowiedzieliśmy się, co się dzieje – to autyzm z opóźnieniem mowy.

Teraz dzielnie pracuję ze specjalistami – terapeutami, logopedami i innymi wspaniałymi osobami, które pomagają mi każdego dnia. Robimy wszystko, żebym mogła być zdrowa i rozwijać się w swoim tempie.

Dziękuję Wam wszystkim, którzy mnie wspieracie. Wasza pomoc i dobre słowa bardzo dużo dla mnie znaczą. Dzięki Wam idę do przodu i odkrywam świat na swój sposób. 💙

Hej! Mam na imię Markijan i mam 4 latka. Kiedy miałem półtora roku, mama zauważyła, że nie bawię się z innymi dziećmi i przestałem zwracać uwagę na to, co dzieje się dookoła. Wszyscy mówili, że to przez stres i przeprowadzkę.

Gdy skończyłem 2 latka, lekarze powiedzieli, że mam autyzm dziecięcy. Mam trudności z mówieniem o tym, czego potrzebuję, i z zabawą z innymi dziećmi. Ciężko mi też długo skupić się na jednej rzeczy, dlatego chodzę na zajęcia z logopedą i neurologopedą.

Bardzo lubię się ruszać – najbardziej pływać i wspinać się! Ale nie boję się, nawet tam, gdzie trzeba uważać, więc rodzice muszą mnie pilnować. Kocham się przytulać, czasem nawet za mocno, bo moje ciało czasem „nie wie”, jak funkcjonowac. Dlatego chodzę na zajęcia z Integracji Sensorycznej, które mi pomagają.

Cieszę się, że mogę o sobie opowiedzieć!